Σάββατο 29 Αυγούστου 2015
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015
Βαβέλ
-Θέλω όλοι να με μάθουν.-Θα έρθεις μαζί μου;
-Μου λείπει η θάλασσα.
-46$
-Μόνο η οικογένεια έχει σημασία.
-Πήγαινε πιο πέρα.Εξαφανίσου.
-Ούτε τούβλο δεν θα μείνει.
-Αυτη η πολυκατοικία έχει πάνω απο 2 εισόδους.
-Πρόσεξες τις ρωγμές και τον ίσκιο;
-Κι όμως..
-Ούτε πέτρα.
Κυριακή 23 Αυγούστου 2015
The boy with the thorn in his side
The boy with the thorn in his side
Behind the hatred there lies
A plundering desire for love
Behind the hatred there lies
A plundering desire for love
Σάββατο 22 Αυγούστου 2015
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015
Τρίτη 18 Αυγούστου 2015
Ήθελε να βρει το μέρος του.
Οι περισσότεροι,το ήξερε,θα προτιμούσαν να σπαταλήσουν τις τελευταίες τους μέρες κάνοντας ταξίδια,αγκαλιάζοντας ανίψια και κάνοντας μακρόσυρτα τηλέφωνα σε παλιές αγάπες<έλα να με δεις>,όχι δεν είχε διάθεση να δει κανένα.
Και αφού πέρασε -ανεπιτυχώς- το διάστημα δοκιμάζοντας κλασικές και καινούργιες ιατρικές μεθόδους και ενω είχε εξαντλήσει όλα τα θέματα συζήτησης με χλιαρούς φίλους και για όλα τα τεχνικά ζητήματα της φυγής του είχε -επιτυχώς- ασχοληθεί.Αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να βρει την θέση του, το πόστο του.Το μέρος που θα τον τοποθετούσαν μετά.Η περίεργη αυτή αναζήτηση δεν ήταν αποτέλεσμα έντονης μελό συναισθηματικής φόρτισης αλλά περισσότερο φυσικής περιέργειας.Περιέργειας που ο πυρετός ενδυνάμωνε και κανένα κατευναστικό φάρμακο μπορούσε να κατασιγάσει.
Μόλις ο πυρετός έπεσε στα 38,σηκώθηκε.Μπορεί να ήταν η τελευταία του ευκαιρία, πότε άλλοτε θα αισθανόταν τόσο καλά;οι μέρες του ήταν μετρημένες το ήξερε.Ακόμα και οι πιο στρυφνές νοσοκόμες ήταν πιο ευγενικές τον τελευταίο καιρό.Μια εβδομάδα, ένας μήνας ,λίγες μέρες παραπάνω.Έπρεπε να προλάβει πριν πέσει σε κώμα.Με κόπο σηκώθηκε ,φόρεσε τα ρούχα του και στην αυστηρή νοσοκόμα που τον πλησίασε για να τον σταματήσει, της απάντησε με ύφος κουταβιού:"Πάω στο περίπτερο να αγοράσω παγωτό,μπορώ δεν μπορώ;"Το ύφος του ετοιμοθάνατου μαλακώνει και τους πιο σκληρούς.Τον αφήνει να προχωρήσει μόνος του μέχρι την πύλη και από κει έξω στο περίπτερο.Κοντοστέκεται για λίγο με το χωνάκι ανά χείρας και μόλις βλέπει ότι κανένας δεν τον εποπτεύει το πετάει,(εδώ και μήνες απεχθάνεται τα γλυκά) και μπαίνει στο πρώτο ταξί.
Στην πόλη που ζει υπάρχουν 3 νεκροταφεία, πηγαίνει σε αυτό που είναι κοντά στο σπίτι του.Μέσα στο ταξί, νιώθει μια μικρή ζεστασιά.Του ανέβηκε ο πυρετός;Ανήσυχος ανοίγει το παράθυρο και η δροσιά που νιώθει τον ηρεμεί.Απλή ζέστη.Ξεφυσάει ανακουφισμένος.Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κινηθεί γρήγορα..Το ταξί τον αφήνει μπροστά στην πύλη.Η πρώτη επαφή του αρέσει δέντρα ,λευκό και πράσινο.Είχε κανονίσει τα κληρονομικά του, είχε γράψει στο αγαπημένο ανήψι το σπίτι, είχε δώσει όλες τις οικογενειακές φώτο και όλα τα χρηστικά αντικείμενα.Δεν του έλειπε το σπίτι του.Το είχε από αναμνήσεις αδειάσει.Είχε αφήσει πάνω στην μοναδική καρέκλα του υπνοδωματίου το γαλάζιο κοστούμι του,όχι πολύ επίσημο είχε πιάσει μια σημαντική δουλειά και είχε βγει 2 πετυχημένα ραντεβού με αυτό.΄Μετά από αρκετά χρόνια ,μετά απ'ο τόσα κιλά μπορούσε να φοράει τα νεανικά του ρούχα.Θα ήθελε να φορέσει αυτό.'Οσο για την φωτογραφία είχε αφήσει πάνω στο τραπεζάκι μια κορνιζαρισμένη που είχε τραβήξει πριν 13 χρόνια στην θάλασσα.Το καπέλο δεν φαινόταν αλλά με το ελαφρύ μαύρισμα στα μάγουλα έδειχνε πολύ υγιής.Δέκα μέγιστο τα είκοσι χρόνια πριν,οι φωτογραφίες που μπορείς να χρησιμοποιείς και να δείχνεις στους άλλους,λέγοντας."Νά'μαι.Εγώ."
Πήρε μια βαθιά ανάσα δεν ήξερε απο που να αρχίσει.Ευτυχώς το νεκροταφείο δεν ήταν πολύ μεγάλο.όπως το έβλεπε με την πρώτη ματιά χωριζόταν σε 2 περιοχές, ένα τετράγωνο και ένα παραλληλόγραμμο.Το πλάνο ήταν απλό, θα έψαχνε όλους τους τάφους που μέσα σε λίγους μήνες θα συμπλήρωναν τα χρόνια της απαιτούμενης ταφής και θα προχωρούσαν οι συγγενείς στην εκταφή.Λόγω κρίσης και λόγω του αυστηρού χρονοδιαγράμματος του νεκροταφείου, οι εκταφές γινόντουσαν μέσα στο δοσμένο χρονικό πλαίσιο.Υπολόγιζε πως εκείνος δεν θα ξεπέρναγε τον 1 μήνα ζωής.όποτε άρχισε να ψάχνει νεκρούς που θα έληγαν μέσα σε έναν μήνα,2 το πολύ.Πρώτα θα κοίταζε την χρονολογία και αν έβρισκε το μαγικό νούμερο θα πρόσεχε και τον μήνα.
Ξεκίνησε από την περιοχή τετράγωνο.Δεν βρήκε κάποιον τάφο που θα έληγε αυτόν η τον επόμενο μήνα.Με έκπληξη παρατήρησε ότι υπήρχαν πολλοί νεόδμητοι τάφοι και λάκκοι με φρέσκο χώμα.Άνοιξη σκέφτηκε με πίκρα.Μόλις τελείωσε την πρώτη περιήγηση κάθισε σε ένα παγκάκι για να πάρει δυνάμεις.Δίπλα του υπήρχε ένας τάφος μιας νεαρής όμορφης κοπέλας.Ο τάφος ήταν γεμάτος λουλούδια και επιγραφές .'Εμοιαζε με μικρό σπίτι.Ερωτικοί στίχοι,φωτογραφίες με φίλους κάποια μετάλλια λαμπίριζαν κάτω απο τον ήλιο.'Ένιωσε μια μικρή ζήλια,για την γεμάτη 24χρονη ζωή.Και αν και εκείνος πέθαινε στα 24 , τι θα είχε αλλάξει;Εντάξει είχε ζήσει και κάποιες όμορφες στιγμές ,κάποιες γυναίκες κάτι μεθύσια, κάποια ταξίδια αλλά κανένα μετάλλιο,λίγους φίλους που οι περισσότεροι δεν του μιλούσαν ή είχαν πεθάνει,συγγενείς που είχαν εξοικειωθεί με τον θάνατό του, καμία δόξα,έρωτας που θα έπνιγε τους λυγμούς του τις νύχτες, κανένα παιδί
Σηκώθηκε τρικλίζοντας και για πρώτη φορά η περιέργεια του ,το τιμόνι που τον οδηγούσε σε όλη του την ζωή, έδειχνε να είχε καταλαγιάσει.Του φάνηκε πιο ταιριαστό να πάει να πέσει κάτω αποόκάποιον γκρεμό,να πνιγεί στην θάλασσα.Και θα το είχε κάνει.Για λίγα δευτερόλεπτα τον είχε συνεπάρει η ιδέα.Αν ήταν σίγουρος οτι θα παρέμενε στον βυθό της θάλασσας ή 'οτι θα τον τρώγανε τα πουλιά, θα το είχε αποφασίσει.Αναστέναξε.Τον συνεπήρε το μελό συναίσθημα και αυτόν λοιπόν.Ένιωσε μια αδυναμία να βαραίνει τα μέλη του.Σηκώθηκε με κόπο. Του είχε μείνει η περιοχή ορθογώνιο.Του φάνηκε όμορφη περιοχή.Που θα τον έβαζαν άραγε; υπήρχε μια θέση κάτω από το δέντρο ,μια άλλη καλυπτόταν κάτω απο το γύψινο φτερό ενός αγγέλου. Ποιούς γείτονες θα είχε; κάτω από το δέντρο υπήρχε μόνο μια θέση γωνιακή,αριστερά του υπήρχε μια χαμογελαστή μαθήτρια."Γεια σου Ντόρα, είπε χαμηλόφωνα".Ο άγγελος που βρισκόταν σε οικογενειακό τάφο ήταν αριστερά της "θέσης" μια 92χρονη σοπράνο της όπερας δεξιά."Γεια και σε εσάς ,πιθανοί μου γείτονες".Ποιο κάτω βρήκε μια θέση,κοντά σε μια βρύση δεν του άρεσε, ο τάφος θα ανοιγόταν σε λίγες μέρες.Οι άλλοι δύο τάφοι ο πρώτος σε έναν μήνα ο δεύτερος σε 2 μήνες.έλπιζε να την βγάλει μέχρι τότε.Ένιωσε ένα ρίγος στα πάνω δόντια του,ιδρώτας έλουσε την ραχοκοκκαλιά του."Οχι ακόμα".Είχε διανύσει το μισό ορθογώνιο,είχε ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά του.Το νεκροταφείο,μεσημέρι ,έδειχνε άδειο."Αν λιποθυμήσω,κανείς δεν θα με καταλάβει".Προσπάθησε να επιταχύνει το βήμα του, τα μέλη του βαριά.Τον έπιασε δύσπνοια αλλά μετά από λίγα μέτρα του έφυγε.Ο ιδρώτας εκ νέου έλουσε το πρόσωπο του και ένιωσε το μην ράχη της μύτης του να καίει.Αυτή την φορά δεν ήταν η ζέστη.Αποφάσισε να σταματήσει και να ξεκουραστεί.Υπήρχε ένας λοφίσκος με χορτάρι, τρία δέντρα κάνανε σκιά..Αρκετούς ανθρώπους είχε δει να ξεκουράζονται από κάτω.Στην μέση της διαδρομής τα μάτια του θόλωσαν.Του φάνηκε ότι είδε κίτρινα λουλούδια, ένα γνώριμο μπλε και κάποιο ανοιχτό παράθυρο.Μια γνώριμη ανάμνηση από το σπίτι των παιδικών του χρόνων πέρασε από τα μάτια του.Μικρός στον κήπο του σπιτιού του, ευτυχισμένος να παίζει με τους φίλους τους, τον πεθαμένο, πάνω στο χορτάρι."Πρέπει να φτάσω,όσο γίνεται πιο γρήγορα, να πάρω δυνάμεις και να ξεκουραστώ."Μεγάλη κούραση κατέλαβε το σώμα του και με πιο αργές κινήσεις ,συνέχισε.Να φτάσει στο μέρος του.Κάτω απο τον ίσκιο κοντά στους ζωντανούς να βρει την δικιά του θέση.
Οι περισσότεροι,το ήξερε,θα προτιμούσαν να σπαταλήσουν τις τελευταίες τους μέρες κάνοντας ταξίδια,αγκαλιάζοντας ανίψια και κάνοντας μακρόσυρτα τηλέφωνα σε παλιές αγάπες<έλα να με δεις>,όχι δεν είχε διάθεση να δει κανένα.
Και αφού πέρασε -ανεπιτυχώς- το διάστημα δοκιμάζοντας κλασικές και καινούργιες ιατρικές μεθόδους και ενω είχε εξαντλήσει όλα τα θέματα συζήτησης με χλιαρούς φίλους και για όλα τα τεχνικά ζητήματα της φυγής του είχε -επιτυχώς- ασχοληθεί.Αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να βρει την θέση του, το πόστο του.Το μέρος που θα τον τοποθετούσαν μετά.Η περίεργη αυτή αναζήτηση δεν ήταν αποτέλεσμα έντονης μελό συναισθηματικής φόρτισης αλλά περισσότερο φυσικής περιέργειας.Περιέργειας που ο πυρετός ενδυνάμωνε και κανένα κατευναστικό φάρμακο μπορούσε να κατασιγάσει.
Μόλις ο πυρετός έπεσε στα 38,σηκώθηκε.Μπορεί να ήταν η τελευταία του ευκαιρία, πότε άλλοτε θα αισθανόταν τόσο καλά;οι μέρες του ήταν μετρημένες το ήξερε.Ακόμα και οι πιο στρυφνές νοσοκόμες ήταν πιο ευγενικές τον τελευταίο καιρό.Μια εβδομάδα, ένας μήνας ,λίγες μέρες παραπάνω.Έπρεπε να προλάβει πριν πέσει σε κώμα.Με κόπο σηκώθηκε ,φόρεσε τα ρούχα του και στην αυστηρή νοσοκόμα που τον πλησίασε για να τον σταματήσει, της απάντησε με ύφος κουταβιού:"Πάω στο περίπτερο να αγοράσω παγωτό,μπορώ δεν μπορώ;"Το ύφος του ετοιμοθάνατου μαλακώνει και τους πιο σκληρούς.Τον αφήνει να προχωρήσει μόνος του μέχρι την πύλη και από κει έξω στο περίπτερο.Κοντοστέκεται για λίγο με το χωνάκι ανά χείρας και μόλις βλέπει ότι κανένας δεν τον εποπτεύει το πετάει,(εδώ και μήνες απεχθάνεται τα γλυκά) και μπαίνει στο πρώτο ταξί.
Στην πόλη που ζει υπάρχουν 3 νεκροταφεία, πηγαίνει σε αυτό που είναι κοντά στο σπίτι του.Μέσα στο ταξί, νιώθει μια μικρή ζεστασιά.Του ανέβηκε ο πυρετός;Ανήσυχος ανοίγει το παράθυρο και η δροσιά που νιώθει τον ηρεμεί.Απλή ζέστη.Ξεφυσάει ανακουφισμένος.Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κινηθεί γρήγορα..Το ταξί τον αφήνει μπροστά στην πύλη.Η πρώτη επαφή του αρέσει δέντρα ,λευκό και πράσινο.Είχε κανονίσει τα κληρονομικά του, είχε γράψει στο αγαπημένο ανήψι το σπίτι, είχε δώσει όλες τις οικογενειακές φώτο και όλα τα χρηστικά αντικείμενα.Δεν του έλειπε το σπίτι του.Το είχε από αναμνήσεις αδειάσει.Είχε αφήσει πάνω στην μοναδική καρέκλα του υπνοδωματίου το γαλάζιο κοστούμι του,όχι πολύ επίσημο είχε πιάσει μια σημαντική δουλειά και είχε βγει 2 πετυχημένα ραντεβού με αυτό.΄Μετά από αρκετά χρόνια ,μετά απ'ο τόσα κιλά μπορούσε να φοράει τα νεανικά του ρούχα.Θα ήθελε να φορέσει αυτό.'Οσο για την φωτογραφία είχε αφήσει πάνω στο τραπεζάκι μια κορνιζαρισμένη που είχε τραβήξει πριν 13 χρόνια στην θάλασσα.Το καπέλο δεν φαινόταν αλλά με το ελαφρύ μαύρισμα στα μάγουλα έδειχνε πολύ υγιής.Δέκα μέγιστο τα είκοσι χρόνια πριν,οι φωτογραφίες που μπορείς να χρησιμοποιείς και να δείχνεις στους άλλους,λέγοντας."Νά'μαι.Εγώ."
Πήρε μια βαθιά ανάσα δεν ήξερε απο που να αρχίσει.Ευτυχώς το νεκροταφείο δεν ήταν πολύ μεγάλο.όπως το έβλεπε με την πρώτη ματιά χωριζόταν σε 2 περιοχές, ένα τετράγωνο και ένα παραλληλόγραμμο.Το πλάνο ήταν απλό, θα έψαχνε όλους τους τάφους που μέσα σε λίγους μήνες θα συμπλήρωναν τα χρόνια της απαιτούμενης ταφής και θα προχωρούσαν οι συγγενείς στην εκταφή.Λόγω κρίσης και λόγω του αυστηρού χρονοδιαγράμματος του νεκροταφείου, οι εκταφές γινόντουσαν μέσα στο δοσμένο χρονικό πλαίσιο.Υπολόγιζε πως εκείνος δεν θα ξεπέρναγε τον 1 μήνα ζωής.όποτε άρχισε να ψάχνει νεκρούς που θα έληγαν μέσα σε έναν μήνα,2 το πολύ.Πρώτα θα κοίταζε την χρονολογία και αν έβρισκε το μαγικό νούμερο θα πρόσεχε και τον μήνα.
Ξεκίνησε από την περιοχή τετράγωνο.Δεν βρήκε κάποιον τάφο που θα έληγε αυτόν η τον επόμενο μήνα.Με έκπληξη παρατήρησε ότι υπήρχαν πολλοί νεόδμητοι τάφοι και λάκκοι με φρέσκο χώμα.Άνοιξη σκέφτηκε με πίκρα.Μόλις τελείωσε την πρώτη περιήγηση κάθισε σε ένα παγκάκι για να πάρει δυνάμεις.Δίπλα του υπήρχε ένας τάφος μιας νεαρής όμορφης κοπέλας.Ο τάφος ήταν γεμάτος λουλούδια και επιγραφές .'Εμοιαζε με μικρό σπίτι.Ερωτικοί στίχοι,φωτογραφίες με φίλους κάποια μετάλλια λαμπίριζαν κάτω απο τον ήλιο.'Ένιωσε μια μικρή ζήλια,για την γεμάτη 24χρονη ζωή.Και αν και εκείνος πέθαινε στα 24 , τι θα είχε αλλάξει;Εντάξει είχε ζήσει και κάποιες όμορφες στιγμές ,κάποιες γυναίκες κάτι μεθύσια, κάποια ταξίδια αλλά κανένα μετάλλιο,λίγους φίλους που οι περισσότεροι δεν του μιλούσαν ή είχαν πεθάνει,συγγενείς που είχαν εξοικειωθεί με τον θάνατό του, καμία δόξα,έρωτας που θα έπνιγε τους λυγμούς του τις νύχτες, κανένα παιδί
Σηκώθηκε τρικλίζοντας και για πρώτη φορά η περιέργεια του ,το τιμόνι που τον οδηγούσε σε όλη του την ζωή, έδειχνε να είχε καταλαγιάσει.Του φάνηκε πιο ταιριαστό να πάει να πέσει κάτω αποόκάποιον γκρεμό,να πνιγεί στην θάλασσα.Και θα το είχε κάνει.Για λίγα δευτερόλεπτα τον είχε συνεπάρει η ιδέα.Αν ήταν σίγουρος οτι θα παρέμενε στον βυθό της θάλασσας ή 'οτι θα τον τρώγανε τα πουλιά, θα το είχε αποφασίσει.Αναστέναξε.Τον συνεπήρε το μελό συναίσθημα και αυτόν λοιπόν.Ένιωσε μια αδυναμία να βαραίνει τα μέλη του.Σηκώθηκε με κόπο. Του είχε μείνει η περιοχή ορθογώνιο.Του φάνηκε όμορφη περιοχή.Που θα τον έβαζαν άραγε; υπήρχε μια θέση κάτω από το δέντρο ,μια άλλη καλυπτόταν κάτω απο το γύψινο φτερό ενός αγγέλου. Ποιούς γείτονες θα είχε; κάτω από το δέντρο υπήρχε μόνο μια θέση γωνιακή,αριστερά του υπήρχε μια χαμογελαστή μαθήτρια."Γεια σου Ντόρα, είπε χαμηλόφωνα".Ο άγγελος που βρισκόταν σε οικογενειακό τάφο ήταν αριστερά της "θέσης" μια 92χρονη σοπράνο της όπερας δεξιά."Γεια και σε εσάς ,πιθανοί μου γείτονες".Ποιο κάτω βρήκε μια θέση,κοντά σε μια βρύση δεν του άρεσε, ο τάφος θα ανοιγόταν σε λίγες μέρες.Οι άλλοι δύο τάφοι ο πρώτος σε έναν μήνα ο δεύτερος σε 2 μήνες.έλπιζε να την βγάλει μέχρι τότε.Ένιωσε ένα ρίγος στα πάνω δόντια του,ιδρώτας έλουσε την ραχοκοκκαλιά του."Οχι ακόμα".Είχε διανύσει το μισό ορθογώνιο,είχε ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά του.Το νεκροταφείο,μεσημέρι ,έδειχνε άδειο."Αν λιποθυμήσω,κανείς δεν θα με καταλάβει".Προσπάθησε να επιταχύνει το βήμα του, τα μέλη του βαριά.Τον έπιασε δύσπνοια αλλά μετά από λίγα μέτρα του έφυγε.Ο ιδρώτας εκ νέου έλουσε το πρόσωπο του και ένιωσε το μην ράχη της μύτης του να καίει.Αυτή την φορά δεν ήταν η ζέστη.Αποφάσισε να σταματήσει και να ξεκουραστεί.Υπήρχε ένας λοφίσκος με χορτάρι, τρία δέντρα κάνανε σκιά..Αρκετούς ανθρώπους είχε δει να ξεκουράζονται από κάτω.Στην μέση της διαδρομής τα μάτια του θόλωσαν.Του φάνηκε ότι είδε κίτρινα λουλούδια, ένα γνώριμο μπλε και κάποιο ανοιχτό παράθυρο.Μια γνώριμη ανάμνηση από το σπίτι των παιδικών του χρόνων πέρασε από τα μάτια του.Μικρός στον κήπο του σπιτιού του, ευτυχισμένος να παίζει με τους φίλους τους, τον πεθαμένο, πάνω στο χορτάρι."Πρέπει να φτάσω,όσο γίνεται πιο γρήγορα, να πάρω δυνάμεις και να ξεκουραστώ."Μεγάλη κούραση κατέλαβε το σώμα του και με πιο αργές κινήσεις ,συνέχισε.Να φτάσει στο μέρος του.Κάτω απο τον ίσκιο κοντά στους ζωντανούς να βρει την δικιά του θέση.
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015
Σάββατο 15 Αυγούστου 2015
I Am Vertical
| But I would rather be horizontal. I am not a tree with my root in the soil Sucking up minerals and motherly love So that each March I may gleam into leaf, Nor am I the beauty of a garden bed Attracting my share of Ahs and spectacularly painted, Unknowing I must soon unpetal. Compared with me, a tree is immortal And a flower-head not tall, but more startling, And I want the one's longevity and the other's daring. Tonight, in the infinitesimallight of the stars, The trees and the flowers have been strewing their cool odors. I walk among them, but none of them are noticing. Sometimes I think that when I am sleeping I must most perfectly resemble them-- Thoughts gone dim. It is more natural to me, lying down. Then the sky and I are in open conversation, And I shall be useful when I lie down finally: Then the trees may touch me for once, and the flowers have time for me. |
Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015
It was an instant.
A blackness capture her mind.She didn't want to, but she decided to vomite, so she threw all her blue dolls in the toilet.And after that placed all their black suits in the garbage.
She felt the void reach her forehead as she ran through the door.It wasn't her mind, not her heart, but her shivering back that decided-not this time Norma-not to die.To open the window and gave him her kiss
She felt the void reach her forehead as she ran through the door.It wasn't her mind, not her heart, but her shivering back that decided-not this time Norma-not to die.To open the window and gave him her kiss
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)