-Αρχικά πρέπει να σπάσεις την ωλένη και...
-Και στα δύο χέρια;
Ο καθηγητής κοιτάζει τον μαθητή σαν να  είναι ανίατη περίπτωση .
Απαντάει μόνος του:
-Φυσικά και τα δυο χέρια, τι ανόητη ερώτηση.
Ο καθηγητής συνεχίζει να αναλύει το σχέδιο του.
-..το χτύπημα πρέπει να γίνει στιγμιαία και στα δύο χέρια.Να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται , ένα μεγάλο σόκ θα..
-Μα ένα μεγάλο σοκ, ο αβάσταχτος πόνος δεν θα απέτρεπε τον ασθενή απο το να συνεχίσει;Για αλλη μια φορά ο μαθητής τον διακόπτει.
Ο καθηγητής ξεροβήχει
-Όχι ασθενής,μιλάμε για έναν άνθρωπο που θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του και την επιστήμη
-..τον άνθρωπο αυτόν που θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του και την επιστήμη, ένας τόσο μεγάλος πόνος δεν θα τον δείλιαζε;
-Ο πόνος θα βοηθήσει., ο πόνος είναι σημαντικός.Αλίμονο αν δεν υπάρχει πόνος;Ποιός ο λόγος να δοκιμάσει κάποιος αυτό το πείραμα, αν δεν πονάει ήδη;
Κάνει στον μαθητή νεύμα να καθίσει, σημάδι οτι δεν θα ανεχτεί αλλη γελοία ερώτηση.
-Ανακεφαλαιώνοντας.: σπάει η ωλένη, μετά τα δάχτυλα χωριστά, αρχίζοντας απο τον αντίχειρα.Μόλις συμβεί αυτό πιάνουμε τα χέρια απο τους ώμους, τα εξαρθρώνουμε , τα ενώνουμε πίσω και τα δένουμε. στην πλάτη.
Ο μαθητής νιώθει ναυτία.
-Πρέπει να συμβεί όλο αυτό ,δεν μπορούμε απλώς να τα τοποθετήσουμε.;

-Μην ξαναλέμε τα ίδια, χωρίς πόνο και  την απαραίτητη αχρηστία των χεριών δεν μπορεί να συμβεί .Το πείραμα  θα έχει αποτύχει.Μην ανησυχείς ο άνθρωπος μας, έχει περάσει ήδη πολλά, γνωρίζει  με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο και επιθυμεί να πάρει μέρος.
-Το ότι θα μείνει ανάπηρος μετά απο αυτό, δεν τον ενοχλεί;
-Πάσχει απο μια εκφυλιστική ασθένεια,το σώμα  αρχίζει να παραλύει.Το αριστερό χέρι του ήδη δεν αισθάνεται τίποτα.
Ο μαθητής νιώθει οίκτο και ταυτόχρονα δέος για το πειραματόζωο.
-Και πώς , εννοώ ...πως μπορεί να μοιάζει η αίσθηση; σαν να κολυμπάς;
Ο καθηγητής απαντάει με ένα κοφτό γέλιο.
-Όλοι αυτό φαντάζονται, αλλα όχι είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν έχει καμία σχέση η αίσθηση με το κολύμπι.Αντιθέτως..
Το δειλό χτύπημα στην πόρτα, κόβει τον καθηγητή στην μέση.Αλλά αντίθετα απο τις ερωτήσεις του μαθητή, η ηχηρή παρέμβαση δεν δείχνει να τον ενοχλεί καθόλου.
-Περάστε. Περάστε .Παρακαλώ!
Προς μεγάλη  έκπληξη του μαθητή μπαίνει μια λεπτεπίλεπτη γυναίκα μέσα στην αίθουσα.Με ένα καφέ μακρύ φόρεμα, ωχρό πρόσωπο-θα έλεγες φοβισμένη και με  μαύρα μάτια που λάμπουν, σαν να έχει πυρετό.Με πολύ αργές κινήσεις προχωράει προς το μέρος τους.Σέρνει το δεξί της πόδι.
-Μα πέρασε αγαπητή μου.Μην κάθεσαι στην πόρτα Μαίρη.
Ο μαθητής παρατηρεί δεν έχει ξαναδεί τον καθηγητή να φέρεται τόσο όμορφα σε άνθρωπο.Λάμπει ολόκληρος.
Η γυναίκα δεν κάθεται, αποφασισμένα πλησιάζει τον καθηγητή.
-Ας το κάνουμε τώρα.
-Είσαι σίγουρη; αγαπητή μου είστε σίγουρη;
Ο μαθητής αδυνατεί να συνειδητοποιήσει οτι αυτη η μικροκαμωμένη γυναίκα, θα είναι το πειραματόζωο τους.
-Οχι κύριε καθηγητά.Αυτό όχι! η καημένη γυναίκα, τόσο ..αυτό, αυτό όχι!
Τον κοιτάζουν και οι δύο με ψυχρό βλέμμα.
Η γυναίκα  τον πλησιάζει.
-Μην ανησυχείς.Αν το πείραμα πετύχει.Αν...
-Και αν δεν πετύχει;ο μαθητής ρωτάει  με φωνή που ίσα ακούγεται.
-Τα έχω χάσει όλα,δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά να αισθανθώ αυτή την αίσθηση.Ανοίγει την δεξιά σκελετωμένη της παλάμη και δίνει στον καθηγητή ένα κίτρινο πουλί.

Εκείνος με μια γρήγορη κίνηση του κόβει τα φτερά.Μια αναγκαία ιεροτελεστία για να πετύχει το πέιραμα

-Τ α φτερά δεν θα είναι μόνο προνόμιο το πουλιών.

Ο μαθητής βγάζει μια κραυγή.

-Είστε και οι δύο παρανοικοί..Δεν υπάρχει περίπτωση να παρακολουθήσω αυτή την αγριότητα.Θα πάτε και οι δύο στην κόλαση, στην κόλαση!

-Και όμως αυτή  είναι η τελευταία  ευκαιρία για τον παράδεισο, λέει η Μαίρη χαμηλόφωνα.

-Πρέπει να κάνεις θυσίες για την επιστήμη αγαπητέ,Πρέπει να κάνεις θυσίεεες!

Χτυπάει με δύναμη την πόρτα πίσω του και μόλις προλαβαίνει-με την άκρη του ματιού του- να δει  τον καθηγητή να ανοίγει το πολυπόθητο σχέδιο πάνω στην έδρα.